Hard gras

Hi everyone,

Dus, 2 november begon mijn avontuur in the Blue Mountains. Ik natuurlijk helemaal enthousiast, want dit zou super mooi moeten zijn. Ik heb uiteindelijk 1 dag mogen genieten, omdat zelfs het weer in Nederland nog beter was dan in Katoomba. 

Zondag op maandagnacht had ik de trein van Wagga naar Sydney. Een mega cliché overkwam mij natuurlijk in de trein. Voor mij zat een ontzettend dikke man vol met haar, zonder shirt. Goed begin Eenmaal in Sydney heb ik eerst even geshopt voor ik verder ging naar plaats van bestemming. Voortaan reis ik met 2 volle tassen wat voor een backpacker natuurlijk alles behalve handig is. Maar backpacker of niet, ik blijf toch een vrouw. 

Eenmaal bij mijn hostel aangekomen deed een ietwat vreemde man, genaamd Angus, de deur voor me open. Na een kort gesprekje gaf hij me een rondleiding en liet me mijn kamer zien. Al snel werd me duidelijk dat Angus lekker autistisch is. Iets wat ik natuurlijk alleen maar leuk vind. 

De volgende dag begon mijn eerste werkdag. Angus had de eer om mij in te werken. Hij was tenslotte de enige werknemer die aanwezig was de rest van de week. 3 uurtjes werken voor een gratis nacht. Aangezien het weer bagger was en ik de smaak te pakken had, bleef ik lekker door poetsen. Na 6 uurtjes was Angus aardig onder de indruk en vroeg of ik wat extra wilde verdienen. Natuurlijk! Dus ik werd gepromoveerd tot receptioniste. 

De dagen die volgde maakte ik lekker lange dagen om lekker te verdienen. Naar buiten hoefde ik toch niet, want voor mijn gevoel vroren mijn vingers er dan af. Niks gewend... Ik begon een beetje een band op te bouwen met Angus en een hoop leuke situaties volgde. Zo ontstond dit gesprek laatst in een koffiezaakje:
Medewerker: "Who is next?"
Angus: "I think I am"
Medewerker: "I think the blond lady was first"
Angus: "She is with me... Well, not WITH me... But you know...."

Van binnen schoot ik in de lach.

Op zaterdag bedacht de manager maar eens terug te komen van vakantie. En zoals de meeste managers bekend staan als pret bederver, was Marco er net zo een. De sfeer veranderde. Die ochtend mocht ik maar 3 uurtjes maken. Dat was meer dan genoeg. Gelukkig was ik vroeg begonnen en had ik weliswaar geluk met het weer. 20 graden met zon! 
Iemand wees mij op een festival in Blackheat, een dorpje verderop. Nou, ik ben natuurlijk niet vies van een festival, dus mijn dag zat volgepland. 
Samen met angus liep ik naar Leura om te gaan lunchen. Dit was de eerste keer dat ik meer zag van the Blue Mountains dan alleen het hostel. Angus wist alle binnendoor paadjes waardoor ik de meest geweldige dingen zag. 
Na onze lunch stapte ik in de trein naar het Rhododendron festival. Eenmaal in Blackheat aangekomen was ik hard opzoek naar het festivalterrein tot ik besefte dat ik er met mijn neus voorstond. Het festival bestond uit 2 straten met marktkraampjes en een pub waar bier gedronken werd. Wat een spektakel! 
Buiten de pub raakte ik aan de praat met een Australisch stel, Michael en Helen. Wat een fantastische mensen. De uren vlogen voorbij en voor ik het wist zat ik weer in de trein terug naar Katoomba. 
Ik besloot nog even een kroeg op te zoeken. Hier volgde een hoop bier, shotjes, een metal band en potjes pool. 
Je kunt dus wel nagaan dat mijn kater de volgende dag van onaangename grootte was. Gelukkig was ik vrij. 
Twee jongens die ik in de kroeg had leren kennen besloten dat het een goed idee was om te gaan hiken op zondagochtend. Dus na een flink ontbijt gingen wij er helemaal voor. Na een flinke wandeling kwamen we midden in de bergen op een waanzinnig mooie plek uit. Het mooiste uitzicht, de meest geweldige vogels en de meeste slechte grappen volgde. 
Omdat we natuurlijk nog steeds te kampen hadden met een mega kater, besloten we terug te liften, want zo'n flinke wandeling omhoog zat er echt niet meer in. 

Maandagochtend stond ik weer paraat om te werken. Nog 2 dagen te gaan. Tijdens het werk bedacht ik me ineens: ik heb hier echt helemaal geen zin meer in!!

Dus ik heb mijn spullen gepakt, hostel in Sydney geboekt en ben in de trein gestapt. Nu zit ik hier in een internetcafé na goede stapavond en is nog minder dan 8 uur voordat Sjors hier eindelijk is. 

Ik heb enorm genoten van de mensen die ik heb leren kennen en de tijd die ik hier alleen heb gehad, maar het is dan nu toch echt tijd dat Sjors aansluit en en we deze reis samen kunnen vervolgen. 

Ik mis jullie allemaal ontzettend, maar nog niet genoeg om voorlopig terug te komen. 

Heeeeel veel liefde vanaf de andere kant van de wereld!

PS: voor mensen die denken dat het gras hier lekker zacht onder je voeten kriebelt, dit is niet zo. Het is hard.